Ne kadar yaşadığın değil nasıl yaşadığın önemli

İşte Özay Şendir'in bugünkü yazısından o bölüm:

“Ölünün ardından konuşulmaz” derler, konuşuyorlar hiç utanmadan.
Bacağını kaybeden ama yaşama sevincini kaybetmediğini gösteren genç bir kadının ardından.
Üstelik onun protezinden utanmadığını göstermek için çektiği fotoğrafı, bedenini gösterme çabası olarak algılayarak.
Bu kareler bakınca, çıplaklık, seks değil, kendiyle barışık bir insan görür ‘normal insan’...
Başkasını gören ya çok kötüdür ya da takıntı bir hastadır, başka seçenek gelmiyor insanın aklına. Neslihan Tay, kısacık yaşamında bir sürü kanser hastası için umut oldu.
Ne kadar yaşadığın değil, nasıl yaşadığın önemli fikrini hatırlattı hepimize.
Kendine acımadı, başkalarının kendisine acımasına izin vermedi, dimdik durdu gelen karşısında.
Mekanı cennet olsun, bu ve benzeri kötülerden her zaman uzak olsun...