Etrafta uçuşan kelebekler, inci saçan gökyüzü, kuş sesleri, rengârenk açan çiçekler, börtü-böcek falan…
Gelin görün ki, aylardır devam eden terör olayları yüzünden bunların hiçbiri ne içimizi açıyor, ne de yüzümüzü güldürüyor.
Tebessüme hasret yaşıyoruz vesselam.
*
Şimdi çıkar birisi der ki; “terörün istediği zaten bu, karamsar olmamak lazım.”
İyi de…
Nasıl olmayalım arkadaş!
Hal böyle iken, nasıl gülelim!
Şehirlere bir bakın.
Meydanlar bomboş.
Nerde patladığı/patlayacağı belli olmayan bombalar yüzünden, insanlar işine-gücüne panik halinde gidip geliyor.
Mecbur kalmasa, kimse dışarı çıkmayacak.
Durum o denli vahim, insanlar o denli çaresiz.
*
Hadi bunları geçtik.
Sokaklar cıvıl cıvıl çocuk seslerine, çocuklar oynamak için sokaklara muhtaç halde.
Söz çocuklara gelmişken.
Tek umudumuz zaten onlar.
Lakin, ne oluyorsa onlara oluyor…
Umutlarına, hayallerine, istedikleri gibi şekil verdikleri dünyalarına…
Kendi hallerine bıraksak, ellerindeki bu değerler onlara fazlaca yetiyor aslında.
Fakat bırakmıyoruz.
Sokaklarını, oyun parklarını bile alıyoruz ellerinden.
*
O kadar masumlar ki…
Sırf bu yüzden şiddet, terör ve savaş olaylarından en fazla onlar etkiliyor.
Gördükleri ve duydukları bu olumsuzluklar karşısında algıları değişiyor, umutları köreliyor.
Dahası hayatın ne olduğunu anlamaya çalıştıkları bu çağlarında, onun ne kadar acı verici bir şey olduğu hissine kapılıyorlar.
En önemlisi de giderek duygusuzlaşıyor, olaylar karşısında duyarsız hale geliyorlar.
*
Şimdi.
Sözüm onlara.
Yani bu ülkenin umudu olan sevgili çocuklara…
Memleket, bu kaos ortamından düzlüğe ne zaman çıkar, bu topraklara huzur ne zaman gelir bilemiyorum.
Koca Türkiye bunun için mücadele ediyor.
Sizden beklediğimiz tek şey ise hayallerinize sahip çıkmanız ve umudunuzu asla yitirmemeniz.
Gerisi teferruat…
***
KÖŞE VURUŞU
Eskiden, anne ve babalar çocuklarını kalabalık yerlerde oynamaları için uyarırdı. Bugün ise tam tersi! Neden acaba?
