Trabzonspor’dan bir Arif Boşluk geçti. Bonservisiyle birlikte Konyaspor’a gitti. Önce “kiralık” dendi, sonra “satın alma”ya döndü. Üç yıldır A takımdaydı. Ocak 2022’de geldi, bir yıl sonra ilk maçına çıktı.
Üç yıl… Bir futbolcu için az değil. Bir şehir için ise epey uzun bir bekleyiş. Trabzonspor taraftarı üç yıl boyunca gün gün onun gelişimini bekledi. Onlarca oyuncu geldi geçti. O hep kaldı.
Hep bir umut vardı: “Bu patlayacak, bu olacak.”
Taraftar destek verdi. Alkışladı. Sahiplendi. Korudu.
Son bir ayda tepki de oldu, ama tamamen sırt dönülmedi. Çünkü bu şehir kolay vazgeçmez.
Ama bazen olmuyor.
Ne kadar beklersen bekle… Ne kadar desteklersen destekle…
Gençlerbirliği’ne kaybedilen 4-3’lük maç bir kırılma noktasıydı.
O maçtan sonra sahada da yüzünde de aynı şey vardı: Donukluk, durgunluk, kararsızlık. Şans buldu mu? Buldu. Hem de defalarca.
Ama bir türlü sahaya koyamadı. Ne fiziksel olarak, ne zihinsel olarak. Şimdi Çağdaş Atan’la çalışacak.
Disiplini var, oyun bilgisi var. Teknik olarak bir şeyler düzelebilir.
Ama futbol sadece ayakla oynanmıyor.
Zihinsel olarak değişemezse, kim gelirse gelsin bir şey değişmez.
Bu işin acı tarafı da burası.
Belki de bu yüzden Trabzon’dan çıkması gerekiyordu. Bazen bir şehir büyütür, bazen de ağır gelir.
Altı ay…
Sadece bir kiralık süresi değil bu. Bir kariyerin yönünü belirleyecek altı ay. Toparlanırsa, bu ligde oynayacak oyuncu olur.
Toparlanamazsa, bu hikâye burada kalır. Taraftar elinden geleni yaptı. Sahiplendi, bekledi, korudu en sonunda da patladı. Bazen çok fazla zorlamanın bir manası olmuyor.