Karşılaşmanın ilk diliminin yarısında Trabzonspor takımında kolay kolay göremediğimiz paslar vardı.
Asistler vardı…
Koşan, mücadele edenler vardı.
Karşılığında da goller vardı!
Kısacası bu dakikalarda Trabzonspor’un tadı vardı.
Sezonun sonu olmasına karşın iyi işler vardı.
Ha unutmadan!
Topu ayağına alan Burak’ı ararken ayağındaki topu kaybetmeyen veya yanlış pas atmayanlar vardı.
Güzelim yakalanan gollük pozisyonlar, ofsaytla kesilmiyordu.
Evet Burak’ın yokluğunda takımda bir rahatlık vardı.
Kaptan Onur'da sakatlandı, çıkarmadın. Acaba Burak'ın telefonu yoktu da çıkarmadın tartışılır. Ama neyse...
Yeni yönetime bir sezon yatıp kendini göstermeye çalışan futbolcular vardı.
Hemen hemen her deplasmanda olduğu gibi takımını yalnız bırakmayan taraftarlar vardı.
Taraftar hariç, nereye kadar?
Dedik ya, sizin de gördüğünüz bildiğiniz gibi hadi süreyi biraz uzatalım ikinci yarıya kadar.
Geriye kalan 2.dilimde Trabzonspor’da ne koşan ne de mücadele eden.
Ne kalesi vardı ne de defansı?
Ortası, ilerisi var mıydı?
Koskocaman hayır!
Her oyuncu adeta tatil çıkmış gibiydi.
Tek eksikleri kollarında piknik sepetleri yoktu.
Ayaklarında oyuncaklar olan topları vardı.
Kısacası bordo mavili formaya hiç mi hiç yakışmayan işler yapıldı!
3-1’le bu iş bitti havası pahalıya mal oldu tabi.
Hepsi bu kadar, bu filmi ilk kez mi görüyoruz hayır tabi!
Dünde görmüştük.
Çünkü giden gibi bu hocanında mayasında var bu iş!
Böylesi skorlarla maç vermek tabi.
Çünkü zor zanaattır, sözü gibi Trabzonspor hocası olmakta zordur.
O gömleği giymek herkesin harı değildir.
Gömlek büyük değil çok bol geldi, Rıza’ya vesselam.
Ama hocanın nezareti var.
Şanssızlık!
Şanssızlığa futbolda inanırım da dünkü bu kepazeliğin ne ilgisi var şanssızlıkla!
3-1’den maç vermenin tek nedeni var.
Kardeşim senin oyuncuların ne seni taktılar nede adam gibi yani Trabzonsporlu oyuncular gibi mücadele edip oynamadılar.
Sen ondan bahset!
Bero’dan bahset, çift bekli oynamaktan bahset!
Sen bahsedemiyorsan Rıza hoca ne yapsın diyenler bahsetsin bari.
