Koca şehirler ve durmadan gelişen dünya biz insanları Nasıl da yabancılaştırıyor
Biz dahi, tüm canlıların yaşam alanlarını feda edip, lüks içinde oturmak için; ayağımız yerden kesilsin diye, akciğerlerimiz olan yeşilleri katlediyor betonlara esir oluyoruz.
Teknoloji, bilim çağındayız derken, aslında git gide yabancılaşıyoruz.

Nerede o  eski vefa, dürüstlük ve doğrular. Nerede kaldı o güzel aşklar, komşuluklar, aile bağları ve dostluklar...

Nerede o imeceler. Kapı komşumuzu tanımaz, asansörde, merdivende selamlaşmaz olduk. Bir adım ötemizdekilerle aramıza duvarlar örmüş yaşarken, acıları paylaşmak şöyle dursun düğünlere gitmek angarya olmuş.

Zaman geçerken nasıl da bazı şeyleri yanında alıp götürüyor

Kimi zaman dostluk, komşuluk, aile bağları gibi eski insan ilişkileri için iç geçiriliyor, kimi zaman da şarkılar, filmler, danslar vb. Gençken büyüklerimizin bu sözlerini anlayamadığımız gibi bizden küçüklerde belki bizi anlayamıyorlar ama bir süre sonra onlar da kaybettiklerimiz değerlerin farkına varacaklardır.

Bizi biz yapan, insanı insan yapan, milleti millet yapan bütün değerlere veda ediyoruz. En önemli değerlerimizi bir bir yitirirken, savaşları, ölüm haberlerini yemek sofralarımızda film izler gibi izliyoruz. Kanıksadık her şeyi. Balık hafızalı olmuşuz bir an hüzünlenmişken, bir diğer kanaldaki oynak havayla her şeyi unutup ritim tutuyoruz. Bize ne oldu? Bize neler oldu? bu biz değiliz, biz olamayız. Kim böylesine ters düz etti değerlerimizi? Birden bire mi olduk?

Gençlik bir çelişkiler pençesinde. Duyarsız, duygusuz, sorgulama yok tamamen uyutulmuş ,teknoloji esiri. Yanında arkadaşıyla konuşmadan göz göze bakışmadan elinde telefon kilometrelerce uzağındaki sanal arkadaşla Türkçeyi katlederek sesli harflerden yoksun hecelerle yazışmakta. Dizi filmlerdeki ütopyalara kaptırmış kendini. Kültürden, kimlikten, tarihten bihaber.

Çok geç olmadan sürüklendiğimiz bu yozlaşmaya, bilmeden konuşanlara, üçkâğıtçılara, rantçılara, kültür emperyalizmi yapanların karşısına hep beraber duralım.

Kültürümüzü, değerlerimizi yok ettirmeyelim. Bilin ki kültürümüz yok olduğunda millet olma özelliğimizi kaybedecek, bizlerde tarih sayfasından yok olacağız. Bu dağlar, bu şenlikler, bu horonlar, bu kemençeler, davullar, zurnalar, tulumlar bizim. En yakınımızdaki komşudan başlayalım selam vermeye. Acısında, sevincinde yanında olalım. Halayda, horonda ele ele, omuz omuza ritim tutalım her şeye inat. Paylaşalım.

Dayanışalım.Güzellikleri çoğaltalım.