Gönül isterdi ki, ahvalimizde çiçekler açsın, kuşlar cıvıldasın ama durum
maalesef öyle değil!
Zira eksilmeyen hiçbir şey kalmadı her şeyimiz bildiklerimizden.
Misal aile olmak…
Artık yalnızca beyaz - parlak mobilyalı evlerde barınmaktan ibaret.
Hâlbuki eskiden…
Anne, baba, kardeşler bir yana…
Evin dedesi, ninesi hatta onların da büyüklerini baş tacı haline
getiren bir başka büyülü ruhtu.
★
Bugün gençlerde şımarıklığın ötesinde kabulü gören, o hazmı zor
saygısızlıkla eşdeğer davranışlar içinizi acıtmıyorsa amenna…
Lakin vaktiyle evlat yetiştirmede alınan temel kıstas, ahlaki
değerlerimizle toplumsal normlarımızın sürdürülebilirliği, yani
devamlılığıydı.
Bundan mütevellit.
Sırf çocuklar edep adapla harmanlanarak büyüsün, bulundukları her
ortamda vakur duruşları olsun, dahası, büyüklerinin yanında
günümüzdeki gibi üç doksan malak gibi uzanmasın diye babalarınca bile
ulu orta, öyle vıcık vıcık sevilmezlerdi.
Alınları uykudayken öpülür, saçları habersizce okşanırdı.
★
Bir başka mesele…
Bir bu çağın sorunu değil.
Gelin kaynana cenkleri eskiden de vardı.
Hatta kaynanalar çok daha çıngıraklıydı.
Körpecik gelinler, ellerinde incinir, darılırlardı fakat hanenin
büyüğüne çemkirip saygıda asla kusur etmezlerdi.
Neden?
Çünkü o zamanların hürmeti, edileni değil, edenin kendini
yüceltirdi.
Bugün, olimpiyat madalyasına layık görülen yarım asrın üzerindeki
evlilikler, eşlerin birbirlerine olan sadakat ve bağlılığı, yıllarca aynı yastığa
baş koymalarının sırrı bundandır işte.
★
Beri taraftan…
Sorsalar, iletişim çağındayız öyle mi?(!)
Sosyal medyanın gençliğe tanıdığı imkanlar, duyguların sığdırılmaya
çalışıldığı emojiler falan ne bileyim ki o zaman ki kara sevdalara,
tercüman olur.
Nitekim gözlerinin içi gülüyor büyüklerimiz anlatırken…
Her kızın gönlü bir İstanbul’u, her delikanlı bir Fatih’i yaşatırdı.
★
Özetle efendiler…
Bugün belki Anadolu ibriğinden günümüze süzülen tek şey seneler
öncesinin tahammülü zor derin yokluklarıdır ama…
İnanın bi’ lahana çorbası…
Bir de onun tokluğuna cila çeken kara ateşin katran karası
çayındaki lezzetle bereket…
Kocaman aileleri bir araya getirip huzurla yaşamalarını sağlayan
büyük zenginlikmiş.
HERŞEY KENDİ VAKTİNDE GÜZEL
Kayıplarımızdan.
Daha doğrusu yiten değerlerimizden dem vurmuşken…
Bazı adımlar için hala geç değiliz.
Mesela, beşere kıymetin yaşarken değil de, öldükten sonra
verilmesinin kimseye fayda getirmediğini artık anlamalı.
Zira.
- Saygı, insana hayattayken lazım
- Sevgi, insana yaşıyorken gösterilmeli
- Değer, insana nefes alırken hissettirilmeli
- Vefa, insandan göz açıklığında esirgenmemeli
Aksi durumla…
Ne tabut önünde peş peşe iyi bilirdik cümlelerinin sıralanması…
Ne de kabir başında saatlerce dövünmeler.
Giden için anlamsız, kalan için faydasız…
★
Sağlıcakla…
