Sabır?
Kara bir dikeni yutmak.
Diken içini parçalayıp geçerken de hiç sesini çıkarmamaktır.
Hamallık mesleğinin sabır gerektiren ve tamamen beden gücüne dayanan, en onurlu mesleklerden biri olduğunu düşünüyorum.
Bir süre önce HAMALLARIMIZ ve PAZARKAPI'YI geniş anlamda yazarak geçmişe bir yolculuk yaparken çok sayıda teşekkür telefonu almıştım.
Aslında bu taktir tamamen benden önce Trabzon'un yükünü çeken hamallarımıza aitti.
Pazarkapı'da eski sebze halinin girişinde mağazalarımız vardı.
Bütün çocukluğumuz ve gençliğimiz o muhitte geçtiğinden hemen hemen o bölgedeki bütün hamalları tanırdım.
Ben sadece emekci ağabeylerimizin ve kardeşlerimizin (Hamallarımızın) yaşantısını ve ne güçlüklerle hayatlarını idame ettirdiklerini yazdım.
Pazarkapı mahallemizde pazar alışverişlerinde ağır yük olunca hamallarımız herkesin imdadına yetişirdi.
Bu güzel insanlara İstanbul'daki Fatih Belediyesi vefa göstermişti.
Sirkeci’de onların şanlarına yakışır dünyanın ilk ve tek hamal heykelini 2012 yılında diktirmiş ve onure etmiştir.
Trabzon'da da neden yeni yapılan kadınlar pazarının olduğu yere yük taşıyan hamalların hatırasına güzel bir büst yapılmasın ki?
Bu benim önerimdir.
Ömrümüzün üçte ikisi Pazarkapı'da ve eski sebze halinde geçti.
Nasıl bir çileli hayat yaşadıklarını iyi bilirim.
Bence yakışanı da budur.
Aynı zamanda çok şık ve anlamlı da olur.
Bu hoşgörüyü ve saygıyı belediye başkanlarımızdan bekliyoruz.
Bugünkü yazımda mazideki hamallarımıza şükranlarımızı sunmak ve ölenlere rahmet yaşayanlara da Allah'tan uzun ömürler dilemek geldi içimden.
Durakları cennet, ruhları şad olsun.
Onlar beden gücü ve alın terleriyle ekmeklerini kazanan namuslu yurttaşlardı.
En tanınmışlarından birisi de Aga Kazım'dı.
Hamal Kazım Aga'yı bizim jenarasyon ve bizden önceki jenarasyondan tanımayan hemen hemen hiç yoktur desem abartmış sayılmam herhalde.
Koyu bir Fenerbahçeli olmasına rağmen herkes tarafından sevilen birisiydi.
Büyük elleriyle ve kocaman yüreğiyle dünyayı sanki tek başına sırtlayıp taşıyor gibi gelirdi bize.
Kazım ağabey sepet hamalıydı.
Öyle herkese de işe gitmezdi.
Eskiden böyle anlı şanlı AVM'ler ve 5 yıldızlı otel konseptli marketler yoktu.
Alışveriş yapmak için Pazarkapı'ya Kadınlar Pazarı'na gelecektiniz.
Genellikle Meydan civarında oturan hanımların yolları uzundu ama yaptıkları alışverişi nasıl eve getireceklerini düşünmezlerdi.
Çünkü Aga Kazım vardı.
Kazım ağabey gün boyu o koca sepetiyle taşıdığı yüklerin getirdiği yorgunluğa inat,
akşam ev dönüşü ceplerini Hacıkasım'daki bakkaldan doldurduğu akide şekerleriyle Yenicuma'ya döner, eve gitmeden yolunu gözleyen mahallenin küçüklerini sıraya dizer ve şekerlerini verir, ikişer ikişer sepetine doldurur kısa bir tur attırır, evine öyle giderdi.
Tam dört çeşit işinize göre işinizi gören hamal vardı.
1- Sepet Hamalları
2- Semerli Hamallar
3- Tahta semerli Hamallar
4- Yük Hamalları
Genelde herkes kendi branşında çalışırdı birisi diğerinin yükünü taşıma veyahut alma gibi açıkgözlülük yapmazdı.
Hamalların ahilik kültürleri vardı.
Trabzon'da 200 tane hamal varsa abartısız 195'i Pazarkapı'da bulunuyordu.
Moloz'da şimdiki Balıkhane'nin önünde de mağazalarımız vardı.
Hamalların yarısı eski sebze halinin girişindeki mağazımızın, diğer yarısında Moloz'daki mağazamızın önünde sabah saat dört olunca toplanırlardı.
Birebir çoğunu tanıma imkanım olmuştur.
Aklımda kalan hatırladıklarımdan Tahsin ağabey, Yakup ağabey, Zarif ağabey, Sıpacı, Vahit ağabey, Hasan ağabey, Mesut, Bülent ağabey ve şimdi aklıma gelmeyen onlarcası.
Hepsi iyi ve merhametli insanlardı.
Alınterleriyle ve emekleriyle yıllarca Trabzon'un yükünü çektiler hizmet ettiler.
Biz onlardan razıydık.
Allah'ta onlardan razı olsun.
Onların hatıralarını yaşatmak için yeni yapılan Kadınlar Pazarı'nın tam girişine onları temsilen bir büst yaptıralım.
Bize, Trabzon'umuzu yöneten idarecilerimize de yakışanı da budur.
Sormuşlar bir gün Kazım ağabeye; 'Ne iş yaparsın sen demişler?'
'Hamalım ben' demiş.
Nasıl yani demişler?
Elimden tutmasını bilenin yüreğini taşırım demiş.
Şaşırmışlar.
Kalın sağlıcakla...
