Bana defterinden, kalbin kadar temiz bir sayfa ayırdığın için teşekkürler ediyorum değerli arkadaşım, diye başlayan hatıra defterleri sayfaları.
Öyle güzeldilerki çiçekli böcekli, ortasından ok geçen kalp resimleriyle, mini minnacık anahtarlı kilitleriyle bir döneme, yaşantımızın en güzel yıllarına damga vurmuşlardı.
Seksenli yıllarda askerlik yapan, öğrencilik yapan kız erkek hemen hemen herkesin bir allı pullu bir hatıra defteri vardı.
Kızlarınki genellikle pempe renk ağırlıklı olurdu.
Erkeklerin ki daha sade, mavi kapak üzerine ağlayan çocuk ve kız erkek figürlü olurdu.
Mezun olacağınız lisenin son sınıfındaysanız Mayıs ayı gibi hatıra defterleri sınıfta elden ele dolaşırdı. Öncelik kızlarındı!!!
Kızlar sayfalara daha düzgün ve nizami kurallara uygun yazarlardı, sonundada yazan kimse her sayfanın genellikle sağ baş tarafına fotoğrafını yapıştırırdı.
Askerlik hatıralarımızı saatlerce, günlerce anlatsak bitmez,
anlattıklarımız kağıtlara, kitaplara sığmaz. Öyleki dinleyen kimse, anlatan ara versede kaçıp gitsem dediği çok olurdu.
Bizim zamanımızda askerlik tam tamına yirmi aydı.
Şimdiki çocuklar üç ay, altı ay veyahut on beş gün paralı askerlik yapıyorlar yinede memnun olmuyorlar.
Teskereye bir ay kala hatıra defterleri ortaya çıkar,
herkes duygu ve düşüncelerini yazar sonunda adres telefon ve fotoğraf!!!
O yıllar cep telefonları, internet, watsap gurupları yoktu,
ama duygularımızı, düşüncelerimizi kalemle hatıra defterlerine yazmayı becerebiliyorduk.
1983 de askere gittim.
Önce İskenderun, Karamürsel, sonrasında İstanbul beykoz.
1985 yılının mart ayında terhis oldum.
Terhis olmamıza bir ay kala hatıra defterimi bütün arkadaşlarıma tek tek yazdırmıştım.
Ve o hatıra defterini tam otuz yedi sene sakladım.
Telefonlar ve adreslerin çoğu değişsede, kapağını açınca, şiirlerle bezenmiş anılarla dolu yazıları okuyunca ister istemez o günlere gidiyor insan.
Sepet sepet yumurta sakın beni unutma, unutursan küserim gözlerinden öperim, diye son cümleyi bağlayanlar çoğunlukta olsada,
Aynı nakaratlar ve benzer hikaye başlangıçlarıyla bir birine benzeselerde, bir döneme damga vurmuştur hatıra defterlerimiz.
Sayfaların herbirinde hemen hemen yer alan,
Birlikte geçirdiğimiz acı tatlı yıllarda seni kırmışsam özür dilerim sözlerinide unutmamışsınızdır.
Tabakhaneden yukarı, uzun sokağa doğru çıkınca konak camisine gelmeden önce, şehir kulübünün aralığının karşısında,
yetmişli yıllarda solda bir
Stil kırtasiye vardı genellikle orada çok çeşitli modelleri vardı.
Bir görev yükü gibiydi omuzlarımızda.
Tanıdığımız birlikte olduğumuz gençlik, askerlik,öğrencilik hayatımızdaki arkadaşlarımızdan ayrılmadan önce son kez birbirimizle, helalleşmelerde yapıyorduk bu defterler sayesinde.
Belki sandıklarda, belkide kütüphanelerinizin bir köşesinde sizleri bekler hatıra defterleri, bir gün kapakları açılacak okunacaklar diye.
Çoğunlukla hüzünlüdür, yazılanlar çizilenler???
ama hepsi gerçektir, birlikte yaşanmışlıkların hisleriyle doludur.
Seksenli yılların gençliğinin fotoğraf makinesi olanlarının sayısı bile, bir elin beş parmağını geçmezdi.
Okulların önlerinde genellikle çıkış saatlerinde yerlerinden hiç ayrılmayan seyyar fotoğrafçıları hatırlarsınız.
1978 yılında Ticaret lisesinde okurken bizimde okul dışında bizi bekleyen kadrolu bir seyyar fotoğrafcımız vardı.
Tek hatıramız okul bahçesinde guruplar halinde veyahut ikili ve üçlü olarak birlikte fotoğraf çektirmekti.
O fotoğrafları kesipde vesikalık fotoğrafa benzeterek hatıra defterlerine yapıştıranlarımızdı çoktu.
Mezuniyet yıllıklarında, herkese bir sayfa ve herkesin öğretmenleri ve sınıf arkadaşlarıyla ilgili görüşleri ve ilerde ne olmak istediğine dair yazılan temenniler, hepsi bizim içten duygularımız ve düşüncelerimizdi.
Hala daha saklayabildiyseniz, açın bakın hatıra defterlerinizi okul yıllıklarınızı,
O yıllardan, bu yıllara çok şeyler değişsede içeriğindeki samimi düşüncelerinizin hiç değişmediğini görecek duygulanacaksınız.
Her insanın biyografisi gibidir hatıra defterleri,
yaşanmışlıkları geçmişten günümüze taşıyan bir köprü gibidir hayatımızda.
Siyah beyazda olsa resimlerimiz, mutluyduk.
Küçük şeylerlede mutlu olabilmeyi becerebiliyorduk.
Hatıralarımızı, hatıra defterlerine yazdığımız o yıllara dönebilme imkanımız olsaydı, bugün hemen dönerdim diyenlerimiz çoktur.
Çocukluk gençlik yıllarımız göz açıp kapayıncaya kadar çok çabuk geçti ve maalesef çok çabuk büyüdük.
O günleri doya doya yaşadık yaşamasına ama yinede aklımız o yıllarda,
O yılları yaşama şansımız olmasada,yaşatma şansımız hala daha var.
Kalın sağlıcakla...
